Ήταν ένα πένθιμο βράδυ. Σκοτεινό, σα το εμβαδόν της ψυχής στα κιτάπια του χάους, την ώρα που αφουγκράζεται το βράσιμο ,περιτριγυρισμένο ,από το τσουκάλι του, και τον δημιουργό να το ανακατώνει με την κουτάλα του.
Ακούγοντας την φωνή να του λέει. Γαμω τα γούστα η αναγέννηση μεγάλε!
Μικρή φαντΑσία, στην ελπίδα παρατημένη να κείτεται.
Με ότι δεν είδες.
Με ότι δεν έκανες,
Σαν να τελειώνει ο χρόνος , και συ ακόμα να γυρεύεις την ανάσα.
Ένα μπαρ παρατημένο κάτω από την πίεση των αγκώνων σου.
Σα τη μάνα σου , που κάθε φορά που ο κύκλος κάνει τις τρακόσες εξήντα μέρες και μοίρες του, και περάσουν και πέντε ουτοπικές, σου λέει...
Μη ξεχάσεις να πληρώσεις το τέλος κυκλοφορίας σου!
Το ακούς, και λες ότι είναι για να μην ξεχάσεις να πεθάνεις.
Το τέλος της κυκλοφορίας σου.
Και στο σεξ δηλαδή το ακούς.
Τελείωσα.
Τελειώνω.
Τελειώνεις;
Έλιωσα.
Λιώνω.
Λιώνεις;
Κατά θάνατον δηλαδή...
Καλά, δεν ήταν αυτό το θέμα. Το θέμα ήταν ότι ήταν ένα πένθιμο βράδυ. Μοναχικό.
Αλλά, ποιος μπορεί να εκφράσει την μοναχικότητα στο ροκ εν ρολ αυτού του δρόμου καλύτερα, από ένα μπλουζ, και μια φυσαρμόνικα;
Φιλοδώρημα.
Το ανύπαρκτο είναι ένα υπαρκτό ον
Που κατατρώει την σάρκα σου
