Κυριακή

το βυζάντιο θα περιμένει ακόμα μια μέρα.



Σηκώθηκα φανατισμένος το πρωί, άπιστοι θα πεθάνετε!



Βγήκα έξω με το σπαθί και το σώβρακο.


Θα πήγαινα να ελευθερώσω το βυζάντιο, μα θυμήθηκα ότι αύριο έχει απεργία και έτσι αποφάσισα να πλακωθώ με την βιοπάλη.


Την άτιμη, τόσα χρόνια δουλεύω και ακόμα να δεχτεί την ήττα της.


Προχωρώντας κοίταξα μια βιτρίνα με εσώρουχα, μου τράβηξε την προσοχή ένα κόκκινο δαντελωτό στρινγκ που πάνω έγραφε αναδάσωση τώρα!


Κοίταξα καλύτερα την βιτρίνα και είδα από μέσα τον εαυτό μου. Πήρα φόρα και την έσπασα. η ταξιθέτρια με υποδέχτηκε ανταλλάξαμε μερικές φιλοφρονήσεις, όχι και τόσο κόσμιες και βγήκα για να συνεχίσω τον δρόμο μου.


Να δεις που τα βράδια θα κοιμάται με το αρκουδάκι της .Θα πρέπει να έχει μεγάλη αγάπη κάτω από τις είκοσι χιλιάδες λεύγες τις καρδιάς της.


Οι ταμπέλες γύρω λέγανε ότι η επανάσταση βρήκε μια νέα μέθοδο για την αποτρίχωση. Σκέφτηκα το αποτέλεσμα μαζί με το κόκκινο στρινγκ και ένοιωσα χαρά που επιτέλους είχα μια αιτία.


Μπήκα μέσα στο γραφείο ,απέναντι μου καθόταν ο άγνωστος πόλεμος. Ίσως να έφταιγα που αντί να ασχοληθώ με τον πλησίον μου, συνομιλούσα με καμία εκατοστή άτομα στο ιντερνετ. Του διάβολου πράματα... Σκέφτηκα ,θα ασχολούμουν με τον άγνωστο πόλεμο.


Έβλεπα τα βεγγαλικά και τα καπνογόνα που έσκαγαν γύρω γύρω απ το μυαλό του, σάρωσα τρία γραφεία και τον αγκάλιασα.


Στην αρχή αντιστάθηκε μα δε του έπεφτα και λίγος... Δυο μέτρα παλικάρι... Τέτοια έκπληξη είχε καιρό να πάθει είπε .


Αφού τον έσβησα τελείως , κοίταξα τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους τριγύρω.


Όλα μου φαίνονταν πως άλλαζαν συνεχεία σαν να συνέβαινε μια εξέλιξη διαρκή χωρίς όμως ταυτότητα.


Μόνο τα δέντρα και τα λουλούδια μου έδειχναν αγέρωχα. Άλλαζαν και αυτά μαζί μόνο που αυτά ήξεραν που πήγαιναν.


Βρε έχε χάρη που αύριο έχει απεργία, και το βυζάντιο θα περιμένει ακόμα μια μέρα.


Λες το βράδυ να έχει κανέναν αγώνα;