Aρνητικό

σήμερα αποφάσισα να βγω βόλτα με τα αρνητικά μου

βαρέθηκα τα θέλω και τα πρέπει, μου μοιάζαν σαν να έχω ένα τσουβάλι τρόπους και να περπατώ στους δρόμους
οι άνθρωποι με χαμόγελα κλειδωμένα πίσω από τα χείλια
ρυτίδες και σκόνες
εικόνες που πρέπει να δεχτώ για την ισορροπία
όσο και αν τα κουβάλαγα , έβγαινα πάντα σε ένα λιβάδι με ήλιο
γυναίκες που ποθούν
πρόγραμμα και ρούχα μορφές
θυμάμαι…
θυμάμαι καθαρά ένα βράδυ που ήμασταν μαζεμένοι φίλοι
φίλοι
όλοι φίλοι
παίζαμε μουσική και τραγούδια
και συ πόσο με γοήτευες
και να
που μια σιωπή έρχεται και τα αλλάζει όλα
παύω και γίνομαι ασήμαντο
μικρό , ανύπαρχτο
και να
που σκορπάν τα σφραγισμένα χείλη , και οι εικόνες
και παίρνουμε όλοι την μορφή μας την κανονική
και είμαστε όλοι τέρατα
με κέρατα και εξογκώματα και μυτερές λόγχες
ήταν το τέλος του πολιτισμού για μένα
η αρχή της πραγματικότητας
από τότε, χρόνια μετά ακούω για πολιτισμό , για καταστροφές για αγωνίες
μα ξέρω , είμαστε όλοι τέρατα
γατί όλοι θέλουμε να σημαίνουμε κάτι
ακόμα και με άσχημο τρόπο
με οπλές και άγρια ρουθουνίσματα
θυμάμαι τέσσερα δάκρυα
μαύρα μοναδικά
εσώτερα
ένα για το παρελθόν
ένα για την οικογένεια μου
ένα για την γιαγιά μου
δεκτά
ουδέτερα ατάραχα κύλισαν μέσα και με δυνάμωσαν
και τότε ένα ακόμα
ένα για να με ανησυχήσει
για τα δικά μου λάθη
χρόνια μετά
βγάζω βόλτα τα αρνητικά μου
αυτά που κρύβεις , και φοβάσαι
κάθομαι και παίρνω το ποτήρι στο χέρι μου
με κοιτάς
μου μιλάς
με αγαπάς