Κυριακή

Είσαι δικιά μου δικιά μου δικιά μου .




Είσαι δικιά μου δικιά μου δικιά μου


Στους δρόμους τα χνάρια σβήνω


Κοιτάω την ζωή πάνω στα φύλλα


Και με τα χέρια μου μαζεύω την ξεφτίλα






Είσαι δικιά μου δικιά μου δικιά μου

Στην τσέπη μου σε παίρνω και σε σέρνω


Στης καφετέριας σε απλώνω το τραπέζι


Kαι καμαρώνω στους τριγύρω έχω ταίρι



Στα απορρίμματα αφήνω τις ιδέες

Την ευτυχία την καμόνω με ένα χέρι

Και το χειμώνα στο μπαλκόνι μου σε βγάζω

Για να ξέρουν ότι μόνος δε αράζω



Είσαι δικιά μου δικιά μου δικιά μου

Έλα και χάδεψε άμα θες τα κρέατα μου

Και μη μιλήσεις και κουβέντα μη μου πεις

Την ηδονή μου θέλω απόψε να γευτείς




Τίποτα δεν ήξερα για τον κόσμο

Κι αυτό το τίποτα μεγάλωνε καιρό

Θρεφόταν με οτιδήποτε στο χρόνο

Και έτσι το τίποτα έγινε εγώ




Και είναι ο κόσμος ένα τραγούδι που ματώνει

Δεν ζουν τα όνειρα μέσα απ το σκοτάδι

Και από τον ύπνο τον βαθύ ότι σ ανταμώνει

Πάντα του τρόμου σου κρατά το χάδι



Είσαι δικιά μου δικιά μου δικιά μου

Μες την κουζίνα πήγαινε και σκάσε

πλύνε τα ποτήρια κάνε μου χατίρια

Σε αγαπώ και ας μην είσαι η ίδια



Είσαι δικιά μου δικιά μου δικιά μου

Και ειν η ζωή μου ροζ αρβύλες

Και γω φαντάρος με κουστούμι που θα τρέχω

Και με τους μήνες θα πληρώνω για όσο έχω




Είμαι δικιά σου δικιά σου δικιά σου

Και θα γευτώ αφού θες την ανθρωπιά σου

Σε κουβαλάω όταν βγάζω τα σκουπίδια


Για να θυμάμαι πως δεν είμαι πια η ίδια



Είμαι δικιά σου δικιά σου δικιά σου

Πάνω στο σύνθετο αφημένη

Και στο καθρέφτη ξεχασμένη

Οι επισκέπτες όμορφη για να με βρούνε



Είμαι δικιά σου δικιά σου δικιά σου

Μέσα στην τσέπη σου ψάχνω για στοιχεία

Και άμα βρω κάτι θα σε τρελάνω στη νηστεία

Ευτυχισμένη είν η σχέση μας δεν είναι?



Όταν τα βράδια που κοιμάσαι ξαγρυπνάω

Και σε κοιτάω με τα χέρια σταυρωμένα

Κοiτα το ζώων τι αναίσθητος που είναι

Ε! γουρούνι! νοιάσου λίγο και για μένα





Την ομορφιά μου φέρνω πάντα στο σαλόνι


Και όταν με βγάζεις στο μπαλκόνι να με δούνε

Αναρωτιούνται όλοι τούτη δεν παγώνει


Και στο ψυγείο την παγωνιά μου αντιστοιχούνε






Eίναι ο κόσμος μια ζάλη στον καθρέφτη

Κουρεύεις σάλτο, λογικό μου λες πως είναι

Κοιτάς ότι είσαι μέσα σου να χτίζει

Και αντιστρέφοντας να κλίνεσαι για μήνες