Φεγγαράδα

Στους δρόμους που φοβάσαι
Στους δρόμους του κενού
Απλώνεται ένα δάσος
Και μια πηγή του νου

Ποτάμια αναβλύζουν
Κι ολόγυρα του ζουν
Αυτόχθονες σαμάνοι
Που την σιωπή ακούν

Κανένας δε μιλάει
Ακούγεται η ροή
Ποτάμι που κυλάει
Ζωή όπου καλεί

Καρπούς αφήνει η πλάση
Και αυτοί ευγενικά
Τα ολόγιομα συλλέγουν
Κι η φύση τους κοιτά

Μπροστά στο φύσημα της
Η πράξη αντανακλά
Παίρνει ο ήχος χρώμα
Και σώμα η λαλιά

Τότε αυτός που λάμπει
Αρχίζει τραγουδά
Και στο φεγγάρι το ένα
Πηδάει και περνά